De perfecte Sunset

6 jaar geleden alweer dat dit gebeurde, maar nog altijd als ik weer bij de Punt van Reide ben, denk ik terug aan wat ik hier in juni 2014 heb meegemaakt.

Het was 21 juni 2014. De langste dag. Prachtig weer, mooie wolkenluchten. Ik had bedacht dat de omgeving van de Punt van Reide (Noord Groningen) de plek voor de perfecte sunset-foto zou moeten worden. Voor degene die de plek niet kent, het is een prachtig stukje kwelder landschap, buitendijks, dat bij opkomend water onderloopt. Een stuk grasland met daarin prachtig gevormde structuren/gaten en kuilen door het op- en afgaande zeewater.

Perfect voor een leuke landschapscompositie.

Ik was alleen. In de verte liepen wat schapen rustig te grazen. Voor de rest alleen het geluid van de wind, meeuwen en wat andere vogels. Dit zou een perfecte avond worden. Na wat heen en weer gelopen te hebben had ik mijn compositie gevonden. Nu mijn statief opstellen, filters opschroeven, kortom: Ik was druk bezig met de voorbereiding voor mijn eerste foto toen tot me doordrong dat ik een vreemd geluid hoorde. Ja, daar was het weer! Gegrom, gepruttel. Wat was dat? Ik zal het me wel verbeeld hebben, dus verder met mijn apparatuur. Weer! Wat is dat nou? Het klinkt nat en komt van heel dichtbij.

Ik moest op zoek. Het moment dat ik het weer hoorde kwam al snel en toen zag ik ook waar het vandaan kwam en wat het was. Vlak naast mij zag ik in een gat in het grasland een lam zitten. Half onder water. Och nee toch! Dat arme dier.

Het liet de kop al hangen maar probeerde af en toe toch nog een geluid voort te brengen.

Op slag was ik mijn foto’s vergeten en had nog maar één missie. Dat beest moest op het droge. Maar een drijfnat schaap, half in weggezakt in de modder heeft nogal wat gewicht. Desondanks had ik het na een hoop gesjor en tegengespartel toch half op het droge weten te hijsen. Zelf zat ik toen al aardig onder de modder. Geeft niks. Doorzetten.

Ineens was het alsof het dier begreep wat ik aan het doen was. Het laatste stukje hielp het flink mee om vervolgens op het droge door de poten te zakken en te gaan liggen. We waren allebei uitgeput. Wat nu? Telefoon. Ik moest de eigenaar bellen. Maar wie is dat? Vast en zeker een boer uit de omgeving. Ik had geen idee. Bijkomend probleem: Mijn telefoon had me net welkom geheten in Duitsland en had nu helemaal geen bereik meer. Ik ben op een draf de dijk opgegaan om op het hoogste punt een signaal op te vangen. Dat lukte. Van KPN zowaar, dus geen extra belkosten.

Op goed geluk een dierenartsenpraktijk gebeld om vervolgens te worden doorverbonden naar de arts die (zo laat nog) dienst had. Hij begreep mijn verhaal en zou voor mij iemand uit de omgeving optrommelen, met een beetje geluk de eigenaar. Op mijn route terug naar het arme dier, zag ik een aangespoeld houten pallet liggen. Die heb ik meegenomen en daar heb ik het dier opgehesen. Vervolgens heb ik deze brancard naar een hoger gelegen stuk getrokken. Ik noemde al iets over opkomend water, nou daarom. En zowaar, na een poosje werd ik teruggebeld door de dierenarts met de mededeling dat de eigenaar al onderweg was. Ja hoor, na een klein kwartier reed er plotseling een pick up truck over de dijk mijn kant op.

Een grote man stapte uit. “Moi, woar isse?” Hier, op de pallet. Oh nee, daar was het dier alweer af gestrompeld en een eindje verderop weer gaan liggen. De man pakte het dier behendig op zijn schouders en legde het achter in de laadbak. Dekens erover en klaar. “Moi, bedankt!” En vroemmmm, weg waren ze.

OK, dat ging wel heel snel en geen woord teveel gewisseld. Wat deed ik hier ook alweer? O ja, foto’s maken. Nou, dat ging ‘m niet meer worden.

Het was inmiddels al donker aan het worden, dus hoog tijd dat ik mijn camera, statief en rugzak weer terug zou vinden. Dat lukte gelukkig snel. Zo ver was het water nog niet gekomen. Geen foto voor mij op deze langste avond van het jaar, maar wel een verhaal voor thuis (de oorzaak van mijn vieze kleren kon ik goed onderbouwen) en een goed gevoel dat ik iets voor dat schaap heb kunnen doen.”

Groetjes,